W celu nawiązania kontaktu ze stowarzyszeniami zainteresowanymi pro­wadzeniem pracy PWK, M. Wittekówna została odkomenderowana przez władze wojskowe do Związku Strzeleckiego, M. Podhorska - do harcerstwa, natomiast H. Piwońska zajęła się środowiskiem akademickim. Już na przeło­mie lat 1922/1923, na skutek starań podejmowanych przez kobiety-oficerów, pojawiły się pierwsze zespoły PWK przy niektórych stowarzyszeniach w War­szawie, Lwowie i Wilnie. Rezultatem intensywnej, długotrwałej akcji było również utworzenie w październiku 1922 r. Komitetu Rezerw Kobiecych, w skład którego weszły przedstawicielki wielu stowarzyszeń.

Prócz kształcenia i konsolidowania kadry instruktorskiej rozwijała się rów­nież praca organizacyjna i szkolna. Obmyślone i przeprowadzone zostały pro­gramy wyszkolenia ogólnowojskowego i fachowego z dziedziny służby sani­tarnej, oświatowej, gospodarczej i łączności.
W okresie tym trwały także starania o uzyskanie prawnej podstawy dla służby kobiet w wojsku. Było to zadanie trudne. Wszystkie pertraktacje i me­moriały rozbijały się na ogół o twierdzenie, że w czasie pokoju kobiety nie są armii potrzebne oraz że konieczną podstawą do określenia stanowiska kobiet w wojsku jest ustawa sejmowa o wojskowej służbie kobiet. Na skutek usilnych starań Komitetu i Rady Klubu, wiosną 1924 r., do Ustawy o powszechnym obo­wiązku służby wojskowej wniesiona została poprawka o ochotniczej służbie kobiet.

Praca niestowarzyszonych pod egidą Komitetu rozwijała się coraz szerzej i pomyślniej. Wzrosła liczba instruktorek niezwiązanych z żadnym stowarzy­szeniem. Natomiast działalność w organizacjach zrzeszonych w Komitecie napotykała na trudności. Niektóre stowarzyszenia wycofały się z pracy PWK ze względów politycznych. Z drugiej strony Związek Strzelecki, naruszając „autonomię kobiecą", stwarzał niekorzystne warunki dla pracy PWK. Potrzeba niezależnego kobiecego stowarzyszenia PWK stała się coraz bardziej aktualna. Z chwilą powołania do życia Państwowego Urzędu Wychowania Fizyczne­go i Przysposobienia Wojskowego, decyzją Marszałka Józefa Piłsudskiego, utworzony został Referat Przysposobienia Wojskowego Kobiet jako państwo­wy organ mający kierować akcją przysposobienia kobiet do obrony kraju. Kierownictwo referatu PWK powierzono por. M. Wittekównie.
Pod koniec 1927 r. rozpoczęła się intensywna praca w terenie. Powstawały nowe ośrodki, przybyły kolejne oddziały PWK, których sieć zaczęła pokrywać cały obszar Rzeczypospolitej. Praca ta nie została wstrzymana nawet wów­czas, gdy Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Woj­skowego uruchomił w Warszawie paromiesięczny wyższy kurs instruktorski, na który przybyła większość kierowniczek ruchu PWK. W związku z tym za­częła się coraz wyraźniej krystalizować sprawa objęcia w odrębną jednostkę organizacyjną o osobowości prawnej wszystkich oddziałów ćwiczących PWK i instruktorek nie należących do żadnego ze stowarzyszeń członkowskich Ko­mitetu, a zwłaszcza młodzieży szkolnej, działającej w coraz liczniejszych Żeń­skich Hufcach Szkolnych. Poza tym wzrastająca kadra instruktorska musia­ła mieć stale oparcie we własnym stowarzyszeniu, którego celem zasadniczym byłaby praca nad przysposobieniem wojskowym kobiet. I tak Klub Starszych Instruktorek, z inicjatywy i pod przewodnictwem M. Wittekówny, zajął się stworzeniem stowarzyszenia, które w porozumieniu z Komitetem miało prze­jąć od niego wszystkie niezrzeszone instruktorki oraz oddziały. Obmyślona została struktura stowarzyszenia, która z jednej strony opierała się na czynni­ku społecznym, a z drugiej na trybie wojskowym. Ułożony został statut. Pra­wa i warunki działalności uzgodniono z władzami szkolnymi i wojskowymi.
W marcu 1928 r. odbyło się w Warszawie zebranie założycielskie, na którym powołano do życia Organizację Przysposobienia Kobiet do Obrony Kraju (da­lej OPK). Wybrany został Zarząd Naczelny, a Komendantką Naczelną została wybrana przez aklamację Maria Wittekówna. 20 marca 1928 r. organizację zarejestrowano w rejestrze stowarzyszeń i związków pod nr 354.
Nowe stowarzyszenie przejęło od Komitetu ponad 2 000 uczestniczek. Klub Starszych Instruktorek został wcielony do OPK - nie był już potrzebny jako osobna komórka. W kwietniu i maju 1928 r. powstały nowe ośrodki Organizacji, nazywane Kołami Lokalnymi. Zakładane były przez byłe członkinie Klubu, a obecne instruktorki OPK, we wszystkich większych miastach Polski: Krako­wie, Lwowie, Lublinie i Wilnie.

Umundurowanie było bardzo różnorodne, o czym świadczyć mogą zdjecia z różnymi krojami bluz, aczkolwiek zachowywało pewne reguły. Jedne miały dwie kieszenie, inne 4, rozpinane do połowy i wciagane przez głowę lub rozpinane do końca, pagony koloru bluzy lub granatowe, podobnie z mankietami. Spotykamy granatowe mankiety lub w kolorze bluzy z naszytymi pagonami na nich. Na głowie berety, furażerki lub kapelusiki. Do tego spódnice lub różne typy spodni.
Na podłużnych patkach umieszczonych na mankietach u rękawów munduru były noszone złote naszywki oznaczające rodzaj ukończonego kursu instruktorskiego. Natomiast odznaki stopni organizacyjnych były umieszczane na dwóch trójkątnych granatowych patkach przyszytych do kołnierza bluzy mundurowej wraz z przykręconymi dwoma metalowymi orzełkami PWK. Na frenczu, noszonym przy uroczystościach przez instruktorki, patki miały ksztaut równoległoboku (bez orzełków).
Na berecie lub furażerce był również orzełek. Odznaki od inspektorki PWK do młodszej przewodniczki były srebrne, pozostałe czerwone.
Kolorami PWK był granatowy i żółty (jak piechoty). Na sportowych białych koszulkach noszono wyszywany emblemat - orzełka PWK. Poza tym noszono sznury funkcyjne.