|
|||||||||||||
 |
|||||||||||||
");
var script = document.getElementById("__ie_onload");
script.onreadystatechange = function() {
if (this.readyState == "complete") {
inNugg(); //
}
};
/*@end @*/
window.onload = inNugg;
|
|||||||||||||
|
| |
| SWK (1999- ) | |
| Platerówki | |
| WSK - AK (1942-1944) | |
| PSK "Pestki" (1941-1946) | |
| PWK (1922-1939) | |
| OLK (1918-1922) | |
 | |
| |
|
| Strona główna > Wiek XX - organizacje > PSK "Pestki" (1941-1946) |
Pomocnicza Służba Kobiet (PSK, "Pestki") – polska pomocnicza formacja wojskowa działająca podczas II wojny światowej. Powstawała pod koniec 1941 z inicjatywy gen. Władysława Andersa, podczas tworzenia Polskich Sił Zbrojnych na terenie Związku Sowieckiego.
Zaciąg do tej formacji miał odbywać się na zasadach ochotniczych. Pierwsza Komisja Poborowa dla kobiet rozpoczęła pracę w listopadzie 1941 roku w obozie w Buzułuku.
W początkowym okresie tworzenia wojskowych służb kobiecych ochotniczki zgłaszając się do służby podejmowały każdą pracę, do której były potrzebne w danym momencie (bez podziału na specjalizacje) – w służbie zdrowia, administracji, oświacie, przy aprowizacji, służbie wartowniczej itd.
W styczniu 1942 roku rozkazem Dowódcy Armii Polskiej nastąpiło unormowanie warunków przyjmowania do służby (m.in. ustalono wiek na 18-45 lat) oraz przyjęcie podziału powstałej formacji na kompanie, plutony i drużyny. Powstał również Ośrodek Zapasowy PSK na czele z Inspektorką PSK . Kadrę w pierwszym okresie tworzyły kobiety wywodzące się z organizacji paramilitarnych przedwojennej Polski.
Ochotniczki zgłaszające się do służby w PSK otrzymywały ogólno-wojskowe przeszkolenie unitarne (musztra, regulamin służby wewnętrznej, nauka o broni), po czym były przydzielane do tworzących się dywizji, gdzie następowało ich dalsze, bardziej specjalistyczne szkolenie.
Zaciąg do tej formacji miał odbywać się na zasadach ochotniczych. Pierwsza Komisja Poborowa dla kobiet rozpoczęła pracę w listopadzie 1941 roku w obozie w Buzułuku.
W początkowym okresie tworzenia wojskowych służb kobiecych ochotniczki zgłaszając się do służby podejmowały każdą pracę, do której były potrzebne w danym momencie (bez podziału na specjalizacje) – w służbie zdrowia, administracji, oświacie, przy aprowizacji, służbie wartowniczej itd.
W styczniu 1942 roku rozkazem Dowódcy Armii Polskiej nastąpiło unormowanie warunków przyjmowania do służby (m.in. ustalono wiek na 18-45 lat) oraz przyjęcie podziału powstałej formacji na kompanie, plutony i drużyny. Powstał również Ośrodek Zapasowy PSK na czele z Inspektorką PSK . Kadrę w pierwszym okresie tworzyły kobiety wywodzące się z organizacji paramilitarnych przedwojennej Polski.
Ochotniczki zgłaszające się do służby w PSK otrzymywały ogólno-wojskowe przeszkolenie unitarne (musztra, regulamin służby wewnętrznej, nauka o broni), po czym były przydzielane do tworzących się dywizji, gdzie następowało ich dalsze, bardziej specjalistyczne szkolenie.
Do zadań kobiet służących w PSK należało: opatrywanie rannych, obsługa szpitali i kuchni, praca w szkołach dla sierot wojennych. Pracowały również jako sekretarki w sztabach i świetliczanki.
Pomocnicza Służba Kobiet (PSK) była formacją wyjątkową w całej historii Wojska Polskiego zarówno ze względu na swój rozmiar, jak i szeroki zakres służb pełnionych przez jej członkinie. Była to swoista kilkutysięczna armia kobiet, które oddały nieocenione zasługi podczas niezwykle ofiarnej pracy w latach II wojny światowej, jak i zaraz po jej zakończeniu. PSK w okresie największej liczebności skupiała w swoich szeregach, łącznie ze szkołami i korpusem służby zdrowia, około 7 tysięcy ochotniczek (stan na dzień 1 lipca 1945r). W czasie wojny stan ochotniczek był zmienny (z powodu nowych zaciągów, chorób, przejścia do cywila), jednak zwykle przekraczał on 4 tysiące osób będących w czynnej służbie. Były one jedynymi kobietami w armiach aliantów zachodnich, które pełniły służbę wojskową z bronią. Często wykazywały bohaterską postawę operując na odcinkach bliskich linii frontu, w warunkach niezwykle trudnych, czy uciążliwych. A przy tym umilały i ułatwiały żołnierzom codzienną służbę swoją obecnością i pomocą jaką niosły.
Pomocnicza Służba Kobiet (PSK) była formacją wyjątkową w całej historii Wojska Polskiego zarówno ze względu na swój rozmiar, jak i szeroki zakres służb pełnionych przez jej członkinie. Była to swoista kilkutysięczna armia kobiet, które oddały nieocenione zasługi podczas niezwykle ofiarnej pracy w latach II wojny światowej, jak i zaraz po jej zakończeniu. PSK w okresie największej liczebności skupiała w swoich szeregach, łącznie ze szkołami i korpusem służby zdrowia, około 7 tysięcy ochotniczek (stan na dzień 1 lipca 1945r). W czasie wojny stan ochotniczek był zmienny (z powodu nowych zaciągów, chorób, przejścia do cywila), jednak zwykle przekraczał on 4 tysiące osób będących w czynnej służbie. Były one jedynymi kobietami w armiach aliantów zachodnich, które pełniły służbę wojskową z bronią. Często wykazywały bohaterską postawę operując na odcinkach bliskich linii frontu, w warunkach niezwykle trudnych, czy uciążliwych. A przy tym umilały i ułatwiały żołnierzom codzienną służbę swoją obecnością i pomocą jaką niosły.
W 1944 kobiety działające w oddziałach PSK zostały przeniesione do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech. W lipcu 1944 Minister Obrony Narodowej zarządził zmianę struktury organizacyjnej PSK, w wyniku czego formację podzielono na trzy części: Pomocniczą Wojskową Służbę Kobiet (PWSK), Pomocniczą Lotniczą Służbę Kobiet (PLSK) i Pomocniczą Morską Służbę Kobiet (PMSK).
Jednocześnie zarządzenie powoływało Komendę Główną PWSK (wraz z powołaniem Komendantki Głównej PWSK, PLSK, PMSK) oraz Inspektorek przy dowództwach korpusów i wojsk. Oficerowie PSK mianowani byli przez Prezydenta RP. Zniesiono także funkcyjność stopni w PSK, dokonując ujednolicenia ze stopniami obowiązującymi w całym Wojsku Polskim .
Jednymi z ochotniczek PSK były np.: Karola Uniechowska, Zofia Stadfors. Pierwszą inspektorką PSK była Władysława Piechowska.
W marcu 1946 rozwiązano PSK.
| admin: sosna |
