Menu
Strona główna | Mapa serwisu |
"); var script = document.getElementById("__ie_onload"); script.onreadystatechange = function() { if (this.readyState == "complete") { inNugg(); // } }; /*@end @*/ window.onload = inNugg; Kobiety w obliczach wojny. Kobiety w walce o niepodległość.
Rola kobiet polskich w szeregach armii.
Przekrój przez okresy historyczne i działania wojenne 
 
WSK - AK (1942-1944)
Strona główna > Wiek XX - organizacje > WSK - AK (1942-1944)
Wojskowa Służba Kobiet, WSK, wydzielona formacja AK, 1942-1944 kierowana przez referat Oddziału I (Organizacyjnego) Komendy Głównej AK. Organizowana od października 1939, formalnie powołana w lutym 1942 na mocy rozkazu Dowódcy AK. Jej szefem była podpułkownik M. Witek.
   

Organizacja Wojskowej Służby Kobiet (WSK) VII Obwodu "Obroża" Okręgu Warszawskiego zapoczątkowana została jesienią 1941 r. Komendant "Obroży" ppłk Kazimierz Krzyżak "Bronisław-Kalwin" mianował referentkę służby kobiet Obwodu VII Helenę Nieć "Helenę-Bonę", ustalił też sposób kontaktowania się ze wszystkimi kobietami, które pracowały już wcześniej w różnych służbach bądź przy sztabie VII Obwodu, bądź też w poszczególnych rejonach "Obroży".

Główną bazą, z której rekrutowały się kobiety - żołnierze Armii Podziemnej, było w pierwszym okresie walki z okupantem przedwojenne Przysposobienie Wojskowe Kobiet (PWK).

Coraz liczniejszy napływ kobiet do wojskowych komórek konspiracyjnych spowodował konieczność ujęcia ich działalności w określone ramy organizacyjne, również w dowództwach niższych szczebli: obwodach i rejonach.
W myśl założeń, naczelnym zadaniem WSK było werbowanie, zorganizowanie i przeszkolenie kobiet do służby wojskowej w okresie konspiracji i powstania. Od zaciągu do zgłoszenia do przydziału służbowego kobiety podlegały organom WSK. W czasie pełnienia służby podlegały dowódcom jednostek, do których zostały przydzielone.

Zgodnie z wytycznymi, z wiosną 1942 r. zakres działalności kobiet, pozostających w czynnej służbie sił zbrojnych w kraju w okresie okupacji, obejmowały służby: w oddziałach łączności, sanitarnych, gospodarczych, OPL (obrony przeciwlotniczej) i przeciwpożarowych, wartowniczych, transportu, opieki nad żołnierzami pracy biurowej, dowództw oraz, w miarę potrzeby, udział w akcji dywersyjnej, wywiadowczej i propagandowej, jak też udział indywidualny bądź zespołowy w akcji powstańczo-bojowej.
Po wydzieleniu wszystkich kobiet znajdujących się w oddziałach bojowych i dowództwach na terenie Obwodu VII i zaewidencjonowaniu ich w WSK, liczba kobiet-żołnierzy "Obroży" wynosiła około 600 osób. Do chwili wybuchu Powstania Warszawskiego liczba ta znacznie jeszcze wzrosła, osiągając liczbę ponad 600 osób dla rejonów prawobrzeżnych i tyle w przybliżeniu dla rejonów lewobrzeżnych, a więc łącznie tysiąc kilkaset kobiet-żołnierzy.
WSK liczyła kilkadziesiąt tys. kobiet-żołnierzy, które kierowane były do pracy w sztabach, łączności, służbie sanitarnej, a także w wywiadzie i dywersji. Podczas powstania warszawskiego (1944) pełniły one służbę sanitarną i były łączniczkami.
admin: sosna